Sylvia is 26 en woont nu twee jaar samen met haar vriend in het midden van het land. Ze werken allebei in het bedrijf van de ouders van haar vriend, en staan op het punt… Meer
Dag
Ik ben in de war.
Ik ben verdrietig.
Ik ben reiziger.
Ik ben boos, woedend.
Ik ben ontredderd, in paniek.
Ik ben niet tegen de een, en niet voor de ander.
Ik ben ook niet voor de een, en niet tegen de ander.
Ik ben bang.
Ik ben verliezer, maar niet verloren.
Ik ben stil.
Ik ben aan het kijken naar alle vlaggen, halfstok.
Ik ben onder de indruk van alle bloemen, altaartjes en eerbetuigingen.
Ik ben leeg en schiet steeds weer vol.
Ik ben opgelucht, omdat er niemand van mijn directe naasten aan boord was.
Ik ben vol schaamte, omdat ik opgelucht ben.
Maar ik ben ook blij.
Ik ben rijk, godsgruwelijk rijk.
Want
Mijn dierbaren zijn er nog.
Ik ben er nog.
23 juli 2014, Dag van de nationale rouw.
Amerika
We leven in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Ja, ik realiseer me dat je dit waarschijnlijk in Nederland leest en ja, ik weet dat dat officieel niet als het land van de onbegrensde mogelijkheden wordt bestempeld, maar in dit geval bedoel ik toch echt Nederland.
Ik zal me niet uitputten in voorbeelden (maar denk aan honderden televisie kanalen, all you can eat sushi, 4 meter chips schappen, en loop vooral ook eens een willekeurige speelgoedwinkel binnen), maar een incidentje laatst bij mijn favoriete koffietentje triggerde maar weer eens bij me hoe we eigenlijk boffen met al die keuzemogelijkheden. De kaart daar staan 4 soorten melk, 3 soorten koffie, 7 soorten siroop, al dan niet suikervrij, met of zonder cafeïne, koud of heet, to go of or to stay, small, medium, large of extra large…
Ik ben op dit moment aan de lijn, dus eigenlijk wel blij met al die mogelijkheden. Na even peinzend naar de menukaart te hebben staan staren bestel ik uiteindelijk een medium late macchiato met magere melk en een shot suikervrije caramelsiroop. Of nee, doe maar twee. dat is zo lekker custom made.
Het meisje aan de counter trekt haar ene wenkbrauw op.
“Zal ik er nog wel gewoon koffie indoen of zal ik dat ook maar weglaten?”
Duidelijk geen Amerikaanse, deze dame.
Dit kind
Ik houd dit kind in mijn armen
dit blonde cadeau, dit zachte geschenk
ik houd dit kind in mijn armen
dat maakt dat ik steeds meer voel dan denk
Dit kind rust haar hoofd op mijn schouder
in vol vertrouwen, met ogen open zo wijd
dit kind rust haar hoofd op mijn schouder
het is net of het stilstaat, de kostbare tijd
Dit kind is zacht in al haar manieren
in hoe ze lacht en hoe ze praat
dit kind is zacht in al haar manieren
in hoe ze aanschouwt en hoe ze slaapt
Dit kind maakt alles in mij open
vervlecht alles wat ik voel tot éen
een elektrische brij van emoties
zoals dit kind is er geen
Dit kind maakt voor altijd alles anders
maar is zich daarvan niet bewust
zal dit kind in mijn armen ooit weten
hoe zij mij wakker heeft gekust
Claudia Schrijft 